Μπορούν τα πυρπολημένα αυτοκίνητα κι οι σπασμένες βιτρίνες να αποτελούν αγωνιστικές δάφνες; Μπορούν οι καταστροφές περιουσιακών στοιχείων απλών πολιτών να αποτελούν απόδειξη του ενδιαφέροντος για τα κοινά; Μπορεί η βία να αποτελεί μέσο διεκδίκησης σε μια δημοκρατική κοινωνία;
Είναι σίγουρο πως η εξουσία μπορεί να είναι ανάλγητη. Είναι επίσης σίγουρο πως εμείς μπορούμε να την υποχρεώσουμε ν' αλλάξει, τουλάχιστον εν μέρει. Όσο συνεχίζουμε να αδρανούμε, οι κάθε λογής κουκουλοφόροι θα νιώθουν 'υποχρεωμένοι' να τα σπάσουν, για να εισακουστούν, για να ευαισθητοποιήσουν πολίτες και πολιτεία. Κι ο 'αγώνας' για το καλό μας θα συνεχίζεται. Έχουμε, βλέπετε, την τύχη να διαθέτουμε τόσους αυτόκλητους σωτήρες σ' αυτό τον τόπο...
3 σχόλια:
Ωραίες και οι ρητορικές ερωτήσεις αλλά θέλω να μου πεις όμως και έναν αποτελεσματικό τρόπο κοινωνικής επαγρύπνησης και ευαισθητοποίησης..
Και ΟΧΙ μέσω της τηλεόρασης προφανώς.. Η αδράνεια είναι γεγονός και οι "αυτόκλητοι σωτήρες" κάνουν ότι μπορούν για να την ταράξουν καθώς είναι ανάλγητη η "μηχανή". Δεν τους ασπάζομαι, τους ΚΑΤΑΝΟΩ.
Υ.Γ. Μπορεί η βία να αποτελεί μέσο καταστολής διαδηλώσεων σε μια δημοκρατική κοινωνία?
Noμίζω ότι η βία αποτελεί έναν από τους βασικούς τρόπους αντίδρασης της μάζας. Εννοείται πως ειρηνικές μορφές αντιπαράθεσης είναι πάντα πρτιμότερες, απαιτούν όμως καλλιέργεια και σκέψη. Και δεν είναι μόνο ότι το "κοινόν" δεν κατέχει αυτές τις αρετές, αλλά κι ότι από ένα σημείο και μετά η αγανάκτηση μιλάει με το σώμα κι όχι με το λόγο.
Από την άλλη είναι καθήκον πιστέυω των νέων να επιδιώκουν την κοινωνική αλλαγή. Ωστόσο, όταν αυτό γίνεται μέσω βιοπραγιών, φανερώνει περισσότερο διάθεση για εκτόνωση και "ταραχή" που κατά βάθος έχει σκοπό να εκτονώσει νεανικά απωθημένα που μόνο με τα ιδανικά που διακυρρήτουν δεν έχει σχέση. Γι'αυτό μας φαίνονται τόσο χαζές όλες σχεδόν οι "εφηβικές επαναστάσεις" από μια ηλικία και μετά. Για να μην πούμε για την σημαντική νομίζω μερίδα αντιδραστικών που είναι ενσυνείδητα δήθεν. Καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Τώρα όσον αφορά την καταστροφή περιουσιών (ιδιωτικών ή δημόσιων δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα), ναι, νομίζω ότι η αναγκαιότητα της μπατσοπαρέμβασης είναι αυτονόητη.
Για να ταραχτεί η μηχανή λοιπόν ουσιαστικά κι όχι για την συνθηματολαγνική μας τέρψη (και για να σπάμε την ρουτίνα μας θυμώνοντας με θέματα που δεν κατέχουμε σε βάθος, εννοώντας πως η μόνη ενημέρωση μας προέρχεται από την τιβι), θέλουμε αγώνες λόγου και όχι ξύλου. Κινητοποιήσεις ναι, αλλά και επιτροπές, σωστή ενημέρωση και ευαισθητοποίηση ανάμεσα στους νέους (και όχι με τα γαμημένα κνίτικα φυλλάδια), ανταλλαγή απόψεων και ενοποίηση (αυτό το τλευταίο πάει καρφί στις κομματ(οσκυλ)ικές νεολαίες).
Από καταστροφικές εκρήξεις της μάζας άλλο τίποτα η ιστορία. Για να προχωρήσουμε, πρέπει να ενστερνιστούμε (ψιλό) και τον δύσκολο δρόμο του μπλαμπλα.
Οι προτάσεις σου για την επίτευξη της κοινωνικής αλλαγής βρίσκουν εμένα και πολλούς άλλους απόλυτα σύμφωνους. Είναι όμως η δυσπιστία απέναντι σε όσους ασχολούνται συστηματικά με τα κοινά που κρατά ανενεργό αυτό το αξιόλογο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Στην υπέρβαση της μπορούν να βοήθησουν ουσιαστικά οι νέοι, οργανώνοντας ανεξάρτητα σχήματα και αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες σε όλους τους τομείς, πολιτικό, πολιτιστικό κ.α. Γνωρίζω πως ήδη γίνονται κάποια πράγματα προς την κατεύθυνση αυτή -εποικοδομητικές συζητήσεις και ποιητικές βραδιές- δίχως όμως τη συμμετοχή ατόμων εκτός του πανεπιστημίου. Υπάρχουν όμως και σκεπτόμενοι άνθρωποι που δε σπουδάζουν πια...
Δημοσίευση σχολίου