Το σκεφτόμουν καιρό, το απόφασισα εδώ και μέρες και να μαι και πάλι εδώ... Καλώς σας βρήκα!

Για τα μάτια του κόσμου

Στων ελληνικών φυλακών τα σίδερα κρατείται πλέον μετά τον ‘αγαπούλα’, τον τηλεοπτικό φυσικά, ο άλλος ειδικεύεται στη γελοιοποίηση των ελληνικών αρχών, και τον αρχιμανδρίτη Εφραίμ και ο κ. Λάκης Γαβαλάς για οφειλές προς το δημόσιο. Βέβαια, η σκοπιμότητα της προφυλάκισης του τελευταίου, όπως είχε συμβεί άλλωστε και με τον ηγούμενο της Ι.Μ. Βατοπαιδίου, είναι δύσκολο να κατανοηθεί, από τη στιγμή που ο κ. Γαβαλάς συμμετέχει σε τηλεοπτική εκπομπή και έχει ζητήσει να υπαχθεί στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα, οπότε προφανώς ούτε να εξαφανιστεί πρόκειται, ούτε να διαπράξει εκ νέου κάποιο οικονομικό αδίκημα.

Όσον αφορά στη διασφάλιση της ισονομίας, και οι δύο προφυλακισθέντες έχουν κάθε λόγο να διαμαρτύρονται, καθώς αναρίθμητοι μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου όχι μόνο κυκλοφορούν ελεύθεροι, αλλά και ασκούν ακόμη συστηματικά το σπορ της φοροδιαφυγής, ενώ πλήθος κρατικών λειτουργών αποδεικνύονται καθημερινά απρόθυμοι ή ανεπαρκείς ή και τα δύο στην προστασία του δημόσιου συμφέροντος. Η πρόσφατη ομολογία του αναπληρωτή υπουργού οικονομικών κ. Π. Οικονόμου ότι το ειδικό τέλος ακινήτων μέσω των λογαριασμών της Δ.Ε.Η. επιβλήθηκε επί φτωχών και πλουσίων, επειδή ο κρατικός μηχανισμός δεν έχει κατορθώσει επί σειρά ετών να εισπράξει το φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, είναι αρκούντως ενδεικτική και ενοχλητική.

Σε τελική ανάλυση, ο κ. Γαβαλάς διώκεται για οικονομικά εγκλήματα, που, ως γνωστόν, σε αντίθεση με αυτά σε βάρος της ανθρώπινης ζωής, έχουν αναστρέψιμες συνέπειες. Ο άνθρωπος χρωστά και καθήκον των αρχών είναι να τον υποχρεώσουν να πληρώσει. Η προφυλάκισή του και οι φωτογραφίες που τον δείχνουν σιδηροδέσμιο εν μέσω αστυνομικών, συμβάλλουν πράγματι προς την κατεύθυνση αυτή; Αίσθηση και συζητήσεις προκαλούν σίγουρα, με τα ευρώ όμως τι γίνεται;

Ο έρωτας στα χρόνια μας

Ενώ ανησυχούμε για το Ασφαλιστικό και τις εξελίξεις στο Μακεδονικό, προβληματιζόμαστε ακόμη για τα αίτια της απόπειρας αυτοκτονίας του Γενικού και όσα κρύβονται πίσω απ’ αυτή, καταστρώνουμε σχέδια για το επαγγελματικό μας μέλλον και δουλεύουμε σκληρά, συναντούμε ξάφνου ανθρώπους που μας εκμυστηρεύονται:

Πώς μπορώ, ενώ εκείνο το κορίτσι στέκει εκεί,
Την προσοχή να επικεντρώσω
Στη ρωμαϊκή, τη ρωσική
Ή την ισπανική πολιτική;

[απόσπασμα από το ποίημα Πολιτική του W. B. Yeats]

Σ’ όλους αυτούς λοιπόν ευχόμαστε, μέρες που είναι, με μόλις συγκρατούμενο φθόνο να χαίρονται για καιρό τον έρωτά τους, ελπίζοντας οι ευχές μας να αφορούν όλο και περισσότερους μέρα με τη μέρα.

Όταν φεύγουν οι κάμερες...

Το πανελλήνιο γνώρισε τον κ. Ζαχόπουλο λίγο πριν τις γιορτές. Σήμερα οι γιορτές αποτελούν πια παρελθόν, αλλά η υπόθεση Ζαχόπουλου παραμένει στο επίκεντρο της προσοχής του πολιτικού κόσμου και των ΜΜΕ. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ένα θέμα μονοπωλεί το ενδιαφέρον στη χώρα μας. Μένοντας μόνο στο πρόσφατο παρελθόν αρκεί να θυμηθούμε την υπόθεση των Ζωνιανών και τα δομημένα ομόλογα, για να συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε την τάση να εξετάζουμε λεπτομερώς το δέντρο, κινδυνεύοντας να χάσουμε το δάσος.

Αυτή η τακτική έχει συγκεκριμένα ως αποτέλεσμα να παραμένουν στο περιθώριο θέματα μείζονος σημασίας, που δεν προσφέρονται όμως για σχολιασμό στα παράθυρα των τηλεοράσεων και τηλεοπτική κάλυψη. Είναι σαφώς πιο ελκυστική και εύληπτη μια συζήτηση σχετικά με δύο απόπειρες αυτοκτονίας, μια ερωτική ιστορία και τυχόν οικονομικά σκάνδαλα, από μια σοβαρή και υπεύθυνη ανάλυση για παράδειγμα των ελληνοτουρκικών.

Καθώς όμως αυτά τα αγαπημένα θέματα της τηλεόρασης δίνουν το ένα τη σκυτάλη της δημοσιότητας στο άλλο, δε δίνεται η δυνατότητα στην κοινή γνώμη να παρακολουθήσει την εξέλιξή τους και να εξαγάγει ασφαλή συμπεράσματα. Τα Ζωνιανά έδωσαν τη θέση τους στο ροζ dvd και η ενημέρωση μας για όσα γίνονται αυτή τη στιγμή στην Κρήτη είναι πλέον ελλιπής. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε κατά πόσο εφαρμόστηκαν τα μέτρα που είχαν εξαγγελθεί και τιμωρήθηκαν οι υπεύθυνοι. Κάτι ανάλογο συνέβη άλλωστε και στην πολύκροτη υπόθεση των ομολόγων.

Η αποσιώπηση βέβαια ενός θέματος διευκολύνει τους ασκούντες την εξουσία, γιατί, όταν σβήνουν τα φώτα και φεύγουν οι κάμερες, μπορούν να κινηθούν, δίχως να φοβούνται το πολιτικό κόστος. Στην πράξη λοιπόν τα ΜΜΕ που συνεχώς φωνασκούν για κάτι, εξυπηρετούν την πολιτική ηγεσία, από τη στιγμή που της επιτρέπουν να ‘ρυθμίσει’ με τον πλέον συμφέροντα γι’ αυτήν τρόπο πλήθος θεμάτων, που μένουν στην αφάνεια.

Αυτό το πρόβλημα ποιος θα το λύσει;

Όταν για την ανώδυνη επίλυση ενός προβλήματος, θεωρείται ικανός μόνο ο Ιησούς Χριστός ή ο Γερμανός Μεσσίας, κ. Ρεχάγκελ, δεν υπάρχει αμφιβολία πως το πρόβλημα είναι σοβαρό. Εύλογα λοιπόν το ασφαλιστικό απασχολεί το πανελλήνιο και βγάζει στους δρόμους χαμηλοσυνταξιούχους και μεγαλοδημοσιογράφους.

Για ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα μια υπεύθυνη κυβέρνηση καταφεύγει στη βοήθεια των ειδικών. Το δρόμο αυτό ακολούθησε τόσο η παρούσα κυβέρνηση, όσο και αυτή του κ. Σημίτη κατά το πρόσφατο παρελθόν. Και οι ειδικοί μίλησαν. Περιέγραψαν εύγλωττα την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, και πρότειναν αποτελεσματικά, πλην όμως επώδυνα για εκατομμύρια ασφαλισμένους μέτρα.

Η σημερινή κυβέρνηση τώρα φαίνεται να θεωρεί πως δεν έχει πια παρά να προσπαθήσει να περάσει όσο το δυνατόν περισσότερα από αυτά τα μέτρα, έχοντας βέβαια πάντα κατά νου πέρα από την επίλυση του ασφαλιστικού και την παραμονή της στην εξουσία.

Την επίτευξη του διττού αυτού στόχου μπορεί να ματαιώσει η αντίδραση της κοινής γνώμης που αντιμετωπίζει με καχυποψία τις πρωτοβουλίες των κυβερνώντων. Πώς όμως θα μπορούσε να τους δείξει εμπιστοσύνη, από τη στιγμή που δεν προχωρούν στην αναζήτηση των σφαλμάτων που έφεραν τα ασφαλιστικά ταμεία στη σημερινή τους κατάσταση; Πώς μπορεί να είναι σίγουρη ότι δε θα επαναληφθούν στο μέλλον, ακυρώνοντας τις θυσίες στις οποίες θα έχει υποβληθεί;

Μια υπεύθυνη κυβέρνηση είναι δεδομένο πως θα διερευνήσει τα ζητήματα αυτά σε βάθος, με τη συνδρομή και πάλι ειδικών. Ο εντοπισμός των λανθασμένων χειρισμών και των τυχόν παρανομιών, η εφαρμογή του νόμου με την τιμωρία των υπευθύνων φυσικών προσώπων και η λήψη των προληπτικών μέτρων που εγγυώνται την εύρυθμη λειτουργία των ασφαλιστικών ταμείων, δεν μπορούν να λείπουν από μια σοβαρή προσπάθεια επίλυσης του περίφημου ασφαλιστικού.

Όσο λοιπόν η κυβέρνηση δεν ασχολείται σοβαρά με κάθε πτυχή του θέματος, η κοινωνία θα αντιδρά. Όχι γιατί πιστεύει πως δεν υπάρχει λόγος να ληφθούν μέτρα, αλλά γιατί δεν πιστεύει πως αυτοί που ασκούν την εξουσία σ’ αυτόν τον τόπο προτίθενται και μπορούν να λάβουν τα ενδεδειγμένα.

Οι επικίνδυνοι

Τη Δευτέρα εκατομμύρια Έλληνες πληροφορήθηκαν έκπληκτοι πως υπάρχει ένα χωριό κάπου στην Κρήτη που δεν εφάρμοσε το σχέδιο ‘Καποδίστριας’, δεν έχει επιτρέψει στις αστυνομικές δυνάμεις να εγκατασταθούν μόνιμα στην περιοχή, φιλοξενεί αρκετούς καλλιεργητές και εμπόρους ναρκωτικών, αλλά και ορισμένους που δε διστάζουν να υποδεχτούν τους αστυνομικούς, όταν σπεύδουν να ερευνήσουν την περιοχή, με καταιγισμό πυρών, ματαιώνοντας εδώ και χρόνια κάθε επιχείρησή τους.

Η έκπληξη μετατράπηκε σε αγανάκτηση, όταν συνειδητοποίησαν πως ο κρατικός μηχανισμός και ο πολιτικός κόσμος γνωρίζουν πολύ καλά από καιρό τι συμβαίνει σ’ αυτήν την περιοχή της χώρας. Η χρονίζουσα ανοχή των αρχών εγείρει μοιραία ανησυχίες και προκαλεί φόβο, από τη στιγμή που δεν επιτρέπει σε κανέναν πολίτη να είναι βέβαιος πως η οργανωμένη πολιτεία επιθυμεί και μπορεί να επιβάλλει την τήρηση των νόμων. Πόσω μάλλον που στην πράξη την υπονομεύει η ίδια, αφήνοντας Ζωνιανούς και γνωστούς-άγνωστους των γηπέδων και των διαδηλώσεων να πιστεύουν πως βρίσκονται στο απυρόβλητο.

Εξίσου ανησυχητικός ήταν για άλλη μια φορά και ο τρόπος δράσης που επέλεξαν οι αστυνομικές δυνάμεις, για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση και να συμβάλλουν στην εδραίωση του αισθήματος ασφάλειας. Η κινηματογραφική αστυνομική επιχείρηση με τη συμμετοχή εκατοντάδων ανδρών, που αναμενόταν από τους κακοποιούς και προβλήθηκε από τις τηλεοράσεις, δεν καθησύχασε κανέναν εχέφρονα άνθρωπο, γιατί πολύ απλά δεν ήταν αρκούντως αποτελεσματική. Αντίθετα, η εμμονή των αρχών στο φαίνεσθαι ενέτεινε τις αμφιβολίες του για τις ικανότητες και τις προθέσεις των υψηλά ιστάμενων.

Από τους κυρίους αυτούς ο τόπος περιμένει έργο αξιόλογο και ουσιαστικό. Απ’ όλους εμάς να κρίνουμε δίκαια και να επιλέγουμε αξιοκρατικά. Αν ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του, με τους κακοποιούς των Ζωνιανών και τους λοιπούς παραβάτες του νόμου θα ασχολείται η δικαιοσύνη και όχι τα κανάλια.

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος αδιεξόδου

‘Η Δημοκρατία της Μακεδονίας, στη διαπραγματευτική διαδικασία χρησιμοποιεί τη δύναμη των επιχειρημάτων, σε αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία δυστυχώς, περιστασιακά, χρησιμοποιεί το επιχείρημα της ισχύος για να ασκήσει πίεση προς τη Μακεδονία’ δήλωσε ο υπουργός εξωτερικών της πΓΔΜ ενόψει της επανέναρξης των διαπραγματεύσεων στο πλαίσιο του Ο.Η.Ε. για την ονομασία της χώρας του την 1^η Νοεμβρίου. Είτε όμως χρησιμοποιούμε τα ιστορικά και λογικά επιχειρήματα μας είτε όχι, το σίγουρο είναι πως αποτύχαμε να πείσουμε όχι μια, όχι δύο, αλλά 121 χώρες του κόσμου να μην αναγνωρίσουν τη γείτονα ως ‘Δημοκρατία της Μακεδονίας’.

Από την άλλη, το 58,2% των Ελλήνων αντιτίθεται σε κάθε συμβιβαστική λύση που θα περιλαμβάνει το όνομα ‘Μακεδονία’, σύμφωνα με δημοσκόπηση της Metron Analysis, που δημοσιεύτηκε προ λίγων ημερών. Την ίδια στιγμή όμως η υπουργός εξωτερικών της χώρας μας τάσσεται υπέρ μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης, διευκρινίζοντας πως αυτή θα είναι μια σύνθετη ονομασία, η οποία θα προσδιορίζει τη γειτονική χώρα σε σχέση με τη Μακεδονία ως γεωγραφική ενότητα.

Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί δεν ευνοεί προφανώς τη διευθέτηση του θέματος και εκθέτει την ελληνική πολιτική ηγεσία των τελευταίων ετών. Η ίδια επέτρεψε να φτάσουμε στο σημερινό αδιέξοδο, δείχνοντας ανοχή ή ακόμη και καταφεύγοντας σε εθνικιστικές κορώνες γύρω από το θέμα των Σκοπίων εδώ και 15 χρόνια. Η τακτική αυτή είχε ως αποτέλεσμα να μην επιτευχθεί εγκαίρως μια συμβιβαστική λύση, που ήταν αναμφισβήτητα εφικτή στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και ικανή να αποτρέψει την αναγνώριση του γειτονικού κράτους ως ‘Δημοκρατίας της Μακεδονίας’.

Είναι λοιπόν πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε πως ‘η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού’, όπως είχε επισημάνει ο Bismarck από το 19^ο αιώνα. Η εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων το απαιτεί, από τη στιγμή μάλιστα που έχουμε τόσα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής ανοικτά.

Και στην Ελλάδα πεινάνε

Η 17^η Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φτώχειας, έφερε για λίγο, όπως συνηθίζεται στον τόπο μας, στο επίκεντρο της προσοχής το πρόβλημα της φτώχειας, που ταλανίζει το 21% των Ελλήνων, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το εισόδημα 2.200.000 Ελλήνων δεν ξεπερνά το 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος, με αποτέλεσμα η χώρα μας να έχει το υψηλότερο ποσοστό φτωχών μεταξύ των 15 της Ε.Ε. Παράλληλα, το 59,6% φοβάται μήπως βρεθεί στην ίδια θέση, βάσει έρευνας της Κάπα Research και του LSE.

Κατά την παρουσίαση της συγκεκριμένης έρευνας το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών ανακοίνωσε την ίδρυση Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης για την καταπολέμηση της φτώχειας, που θα στηρίζεται στη συνδρομή του επιχειρηματικού κόσμου και εύπορων πολιτών. Το εγχείρημα μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα σημαντικό, από τη στιγμή που και στην Ελλάδα η ισχύς των ανώτερων στρωμάτων είναι μεγάλη, λόγω της άνισης κατανομής του πλούτου. Ενδεικτικά είναι και πάλι τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που παρουσιάζουν το 79,6% των κερδών από την αύξηση της κατανάλωσης και την πρόοδο της ελληνικής οικονομίας τα τελευταία 30 χρόνια να καταλήγει στους προνομιούχους.

Στην κινητοποίηση αυτών που μπορούν κατά το μάλλον ή ήττον να βοηθήσουν θα συμβάλει βέβαια η προβολή του θέματος από τα ΜΜΕ. Γνωστοποιώντας τις σχετικές προσπάθειες θα προβληματίσουν τους πολίτες και θα τους δείξουν το δρόμο της ουσιαστικής προσφοράς. Ταυτόχρονα, θα επιτρέψουν την ενίσχυση του κύρους όσων εταιρειών αποδεικνύουν εμπράκτως πως διαθέτουν αίσθημα ευθύνης απέναντι στην κοινωνία, δίνοντας και στις υπόλοιπες κίνητρα να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.

Εκείνη που δε χρειάζεται κίνητρα, για να προσφέρει στον αγώνα κατά της φτώχειας είναι η Εκκλησία. Η οικονομική της δύναμη και η επιρροή που διαθέτει στην ελληνική κοινωνία της δίνουν τη δυνατότητα να πρωταγωνιστήσει σ’ αυτήν την προσπάθεια. Άλλωστε, ήδη επιτελεί αξιόλογο φιλανθρωπικό έργο, που επιβάλλεται δίχως άλλο να ενισχυθεί κάτω από τις σημερινές συνθήκες και να εμπλουτισθεί με πρωτοβουλίες που θα βγάλουν τους φτωχούς μας από την εξευτελιστική θέση του επαίτη.

Όσον αφορά στην πολιτεία, κινείται σίγουρα προς τη σωστή κατεύθυνση, συγκροτώντας το Εθνικό Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής, αλίμονο όμως αν βασιστούμε μόνο σ’ αυτήν για την αντιμετώπιση της φτώχειας.