Η 17η Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φτώχειας, έφερε για λίγο, όπως συνηθίζεται στον τόπο μας, στο επίκεντρο της προσοχής το πρόβλημα της φτώχειας, που ταλανίζει το 21% των Ελλήνων, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το εισόδημα 2.200.000 Ελλήνων δεν ξεπερνά το 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος, με αποτέλεσμα η χώρα μας να έχει το υψηλότερο ποσοστό φτωχών μεταξύ των 15 της Ε.Ε. Παράλληλα, το 59,6% φοβάται μήπως βρεθεί στην ίδια θέση, βάσει έρευνας της Κάπα Research και του LSE.
Κατά την παρουσίαση της συγκεκριμένης έρευνας το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών ανακοίνωσε την ίδρυση Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης για την καταπολέμηση της φτώχειας, που θα στηρίζεται στη συνδρομή του επιχειρηματικού κόσμου και εύπορων πολιτών. Το εγχείρημα μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα σημαντικό, από τη στιγμή που και στην Ελλάδα η ισχύς των ανώτερων στρωμάτων είναι μεγάλη, λόγω της άνισης κατανομής του πλούτου. Ενδεικτικά είναι και πάλι τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που παρουσιάζουν το 79,6% των κερδών από την αύξηση της κατανάλωσης και την πρόοδο της ελληνικής οικονομίας τα τελευταία 30 χρόνια να καταλήγει στους προνομιούχους.
Στην κινητοποίηση αυτών που μπορούν κατά το μάλλον ή ήττον να βοηθήσουν θα συμβάλει βέβαια η προβολή του θέματος από τα ΜΜΕ. Γνωστοποιώντας τις σχετικές προσπάθειες θα προβληματίσουν τους πολίτες και θα τους δείξουν το δρόμο της ουσιαστικής προσφοράς. Ταυτόχρονα, θα επιτρέψουν την ενίσχυση του κύρους όσων εταιρειών αποδεικνύουν εμπράκτως πως διαθέτουν αίσθημα ευθύνης απέναντι στην κοινωνία, δίνοντας και στις υπόλοιπες κίνητρα να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.
Εκείνη που δε χρειάζεται κίνητρα, για να προσφέρει στον αγώνα κατά της φτώχειας είναι η Εκκλησία. Η οικονομική της δύναμη και η επιρροή που διαθέτει στην ελληνική κοινωνία της δίνουν τη δυνατότητα να πρωταγωνιστήσει σ’ αυτήν την προσπάθεια. Άλλωστε, ήδη επιτελεί αξιόλογο φιλανθρωπικό έργο, που επιβάλλεται δίχως άλλο να ενισχυθεί κάτω από τις σημερινές συνθήκες και να εμπλουτισθεί με πρωτοβουλίες που θα βγάλουν τους φτωχούς μας από την εξευτελιστική θέση του επαίτη.
Όσον αφορά στην πολιτεία, κινείται σίγουρα προς τη σωστή κατεύθυνση, συγκροτώντας το Εθνικό Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής, αλίμονο όμως αν βασιστούμε μόνο σ’ αυτήν για την αντιμετώπιση της φτώχειας.
6 σχόλια:
Δύσκολο πρόβλημα, με μεγάλες διαστάσεις. Πολύ αμφιβάλλω πάντως ότι η Ελλάδα είναι στη χειρότερη θέση απ' όλες τις χώρες της Ε.Ε. ακόμα κι αν μιλάμε μόνο για τις "παλιές".
Στην Ελλάδα είναι σωτήρια για τον λαό ο βαθμός της παραοικονομίας που επικρατεί (όχι όμως για τα ταμεία του κράτους). Η παραοικονομία προσφέρει καλώς ή κακώς φθηνά προιόντα (κινέζικα) και υπηρεσίες (ξένοι εργάτες).
1 στα 3 ευρώ που διακινείται στην Ελλάδα είναι μαύρο.
Εκτείνεται και σε πολλούς άλλους τομείς η παραοικονομία... και πράγματι συμβάλλει στην εξασφάλιση ενός αξιοπρεπούς και ενίοτε αξιοζήλευτου βιοτικού επιπέδου.
Κώστα, το έχουμε συζητήσει και προσωπικά, απ' ότι θυμάμαι, το θέμα. Ναι, είναι πολύ μεγάλη αλήθεια αυτό που γράφρις για τα ποσοστά της φτώχειας στη χλωρα μας. Δεν χρειάζεται άλλωστε να το δούμε γραμμένο, έξω από την πόρτα να βγεις και δεν είσαι στον κόσμο σου, κάτι θα καταλάβεις.
Το ζήτημα είναι οτι, παρόλη τη δεδομένη αυτή κατάσταση, ο Έλληνας προτιμά να χρεωθεί, να δανειστεί, να φουσκώσει και 2-3 κάρτες για να αντοποκριθεί, όπως ο ίδιος πιστεύει, στις υποχρεώσεις της σύγχρονής κοινωνίας!! Δεν τον πειράζει αν δεν έχει να φάει, το αυτοκίνητο (το 2ο ή το 3ο) και τον καφέ έξω δεν τα κόβουμε. Και αυτά μόνο ως παράδειγμα βέβαια. Το ξέρω, γίνομαι κακός και πολύ φοβάμαι οτι μιλάω εκ του ασφαλούς (πλούσιος δεν είμαι αλλά σαφώς δεν είμαι και στα 2,2 εκ των Ελλήνω που γράφεις). Αλλά έχω δει τα παραπάνω να γίνονται ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ για να είναι εξαίρεση...
Τέλως, να προσθέσω οτι η βοήθεια όλων μας (όχι μόνο των εχόντων τα περισσότερα αλλά των εχόντων γενικότερα) θα πρέπει να είναι δεδομένη. Γιατί αν δίπλα μας οι άνθρωποι ζούνε καλά (δεν εννοώ πλούτη) τότε είναι σαφώς πιο ανεβασμένες οι πιθανότητες να ζούμε ΟΛΟΙ καλύτερα..
ΥΓ. Συγνώμη για την έκταση του σχολίου..
Στον αγώνα κατά της φτώχειας δεν περισσεύει πράγματι κανείς. Χρειάζονται όμως τα συντονιστικά εκείνα όργανα που θα μετατρέψουν την προσφορά του καθενός μας σε ευκαιρίες εργασίας και επιμόρφωσης για τους αναξιοπαθούντες, ώστε να μην υποχρεώνονται να επαιτούν.
Μια ακόμα φορά συμφωνώ με όσα λες. Σχετικά με τα δάνεια που αναφέρει ο dream_rider, είναι αξιοπρόσεκτο πως όσο αυξάνεται η φτώχεια, αυξάνονται και αυτά. Αντί να καλύψουμε στοιχειώδεις ανάγκες, δημιουργούμε συχνά επιπρόσθετες, πλασματικές, που μας φέρνουν σε ακόμα πιο δυσχερή θέση... Δυστυχώς αυτή η εύκολη λύση του πλαστικού χρήματος ρίχνει συχνά στάχτη στα μάτια, καθώς η πραγματικότητα είναι οδυνηρή: πρόκειται για μια σύγχρονη μορφή δουλείας, όσο άσχημο ή υπερβολικό κι αν ακούγεται...
Δημοσίευση σχολίου