Οι αφανείς

Ο Συνήγορος του Πολίτη, κ. Γ. Καμίνης, καταδικάζει τα φαινόμενα κακοδιοίκησης στο δημόσιο τομέα και την αγενή συμπεριφορά δημοσίων υπαλλήλων προς τους πολίτες στην έκθεσή του για το 2006, που παραδόθηκε χθες στην πρόεδρο της Βουλής. Όσα επισημαίνονται στην έκθεση αποτελούν εν πολλοίς καθημερινά βιώματα των συναλλασσόμενων με το υπερμέγεθες ελληνικό δημόσιο, που κατέχει μάλιστα μια παγκόσμια πρωτιά, καθώς το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων στη χώρα μας είναι το υψηλότερο στον κόσμο.

Όμως, για να λειτουργήσει έστω και υποτυπωδώς μια υπηρεσία με δεδομένη την παρουσία αγενών και αλαζόνων στο ανθρώπινο δυναμικό της -‘είμαι ένας δημόσιος φορέας, με θέση ακλόνητη και μην το γελάτε’ τραγουδούσε ένας από τους Μήτσους προ δεκαετίας- χρειάζεται εκείνους που θα εργασθούν φιλότιμα και υπεύθυνα, δίχως να αποθαρρύνονται λόγω της έλλειψης κάθε είδους ανταμοιβής από τους προϊσταμένους τους, της προνομιακής μεταχείρισης ορισμένων αργόμισθων και της απαξιωτικής αντιμετώπισής τους από μερίδα των συναδέλφων τους.

Γράφοντας Ιστορία

Η αποστολή στο υπουργείο Παιδείας της γνωμοδότησης της Ακαδημίας Αθηνών για το βιβλίο της Ιστορίας της Στ΄Δημοτικού, που, όπως δήλωσε ο πρώην πρόεδρός της κ. Ν. Κονόμης, περιλαμβάνει περισσότερα από 70 λάθη, αναμένεται να ανοίξει ένα νέο κύκλο εποικοδομητικών και μη συζητήσεων.
Στο πλαίσιο τους είναι σκόπιμο να διασαφηνίσουμε πρωτίστως τους σκοπούς που καλείται να υπηρετήσει ένα βιβλίο Ιστορίας. Ο Μακρυγιάννης, που δε δίστασε να παρουσιάσει δίπλα στα κατορθώματα των συγχρόνων του και σφάλματα της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας των Ελλήνων του 1821, δηλώνει ευθαρσώς πως: ‘Δια όλα αυτά γράφω εδώ… δια να χρησιμεύουν όλα εις τους μεταγενεστέρους και να μάθουν να θυσιάζουν για την πατρίδα τους περισσότερη αρετή’. Γι’ αυτόν η Ιστορία πρέπει να συμβάλει στην αποφυγή σφαλμάτων του παρελθόντος και στη βελτίωση των επιγόνων. Η τελευταία προϋποθέτει δίχως άλλο τη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής εικόνας για το έθνος, στο οποίο ανήκουν, που θα επιτρέψει τη συνειδητοποίηση των αρετών και των μειονεκτημάτων του.
Σε καμία περίπτωση δε χρειάζεται λοιπόν να εξοβελισθούν από τα σχολικά βιβλία Ιστορίας τα δεινά που υπέστη ο ελληνικός λαός από άλλους και να εκλείψουν οι τραγικές του στιγμές από την ιστορική αφήγηση. Ούτε βέβαια να αποσιωπηθούν οι αποτυχίες και τα ατοπήματά του, για να υπερτονιστούν τα μικρά και μεγάλα επιτεύγματά του. Αντικειμενικότητα χρειάζεται και επιστημονική καταγραφή των γεγονότων, ικανή να ωθήσει μάλιστα το μαθητή στην περαιτέρω μελέτη τους.

Για μια στιγμή...

Τα χαίρομαι τα παιδιά. Μ' αρέσει που ζουν τη στιγμή, που δίνονται μ' όλη τους την ψυχή σ' ό,τι κάνουν, που βρίσκουν το κάθε τι συναρπαστικό. Απόψε, το βάλαμε λοιπόν σκοπό με κάτι φίλους να τα μιμηθούμε, όσο τουλάχιστον μπορούμε, παίζοντας ποδόσφαιρο. Αν τα καταφέρουμε, θα κλείσουμε τη μέρα μας, έχοντας ζήσει στιγμές που δύσκολα θα ξεχάσουμε. Αυτές οι αξέχαστες στιγμές... πόσο σπάνιες έχουν γίνει πια... Καλή μας τύχη!

Θα 'ρθει κι εδώ η άνοιξη;

Ο χειμώνας έφυγε, μα οι τραμπουκισμοί -βλέπε Νομική- είναι ακόμα εδώ. Νέοι με δυναμισμό, με αδιαμφισβήτητες πνευματικές δεξιότητες -δεν περνά ο καθένας το κατώφλι της Νομικής- εμπλέκονται σε βιαιοπραγίες, αναλώνονται σε μορφές αγώνα που αντιμετωπίζονται με καχυποψία από την κοινωνία. Κι ας είναι πολλές από τις ιδέες τους σωστές, κι ας έχουν τις περισσότερες φορές δίκιο.
Μήπως είναι καιρός να δοκιμάσουν κάτι άλλο; Αν, παραδείγματος χάριν, διοργάνωναν στους χώρους του Πανεπιστημίου ανοιχτές συζητήσεις, προσκαλώντας πρωτότυπα και ευγενικά διάφορες κοινωνικές ομάδες; Αν φρόντιζαν το ήθος κι ο αριθμός των συμμετεχόντων σ' αυτές να επιτρέπουν τον εποικοδομητικό διάλογο; Δε θα κατόρθωναν να εγείρουν προβληματισμούς; Να αφυπνίσουν συνειδήσεις;
Ένα είναι σίγουρο, πως χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά, για να 'ρθει κι εδώ η άνοιξη.