Επικίνδυνα παιχνίδια

Καθώς όλοι μας αναζητούμε τις μέρες αυτές τρόπους αντιμετώπισης του καύσωνα, το ζήτημα της χρήσης ηλεκτρονικών παιχνιδιών στη χώρα μας, που ανακίνησε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δύσκολα θα τύχει της δέουσας προσοχής. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα καλείται να αναθεωρήσει νόμο του 2002 που απαγόρευε την εγκατάσταση και λειτουργία όλων των ηλεκτρικών, ηλεκτρομηχανικών και ηλεκτρονικών παιχνιδιών, συμπεριλαμβανομένων όλων των παιχνιδιών για ηλεκτρονικούς υπολογιστές, σε κάθε δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο, εκτός των καζίνων, γιατί το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε πως παραβιάζει τις αρχές της ελεύθερης διακίνησης αγαθών, το δικαίωμα ελεύθερης εγκατάστασης και το δικαίωμα παροχής υπηρεσιών στους κόλπους της Ε.Ε.

Το όλο θέμα μπορεί να μην αγγίζει τους λουόμενους, αφορά όμως χιλιάδες νέους σ’ όλη τη χώρα, που διαθέτουν το μεγαλύτερο μέρος του διευρυμένου λόγω καλοκαιριού ελεύθερου χρόνου τους σε ηλεκτρονικά παιχνίδια, ακόμη και σε περιόδους καύσωνα. Η επιστήμη έχει ήδη διαπιστώσει άλλωστε πως τα συγκεκριμένα παιχνίδια προκαλούν εθισμό. Επίσης έχει επισημάνει πως θέτουν τροχοπέδη στην ανάπτυξη κοινωνικών και γλωσσικών δεξιοτήτων. Πλήθος μάλιστα εξ αυτών καλούν τους χρήστες τους να υιοθετήσουν αντικοινωνική και ανήθικη συμπεριφορά στο πλαίσιο του εικονικού τους κόσμου...

Ένας ΚΟΚ δε φέρνει την άνοιξη

Εδώ και δύο εβδομάδες ο νέος Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας. 37.577 οδηγοί έχουν ήδη γνωρίσει την αυστηρότητά του, στην οποία στηρίζει η πολιτεία τις ελπίδες της για τον περιορισμό των τροχαίων δυστυχημάτων.

Ευχή όλων είναι να ευοδωθεί η προσπάθεια και να ελαχιστοποιηθεί επιτέλους ο φόρος αίματος, που ξεπερνά τους 2.000 νεκρούς ετησίως, κατά μέσο όρο. Όμως, από τη στιγμή που πολίτες και πολιτεία δηλώνουν αποφασισμένοι να αγωνιστούν προς την κατεύθυνση αυτή, μετέωρο παραμένει το ερώτημα γιατί η αναθεώρηση του ΚΟΚ δε συνοδεύτηκε και από άλλα εξίσου αποτελεσματικά, αν όχι αποτελεσματικότερα μέτρα.

Συγκεκριμένα, αν και σε πολλές περιοχές της χώρας εκτελούνται έργα οδοποιίας, αξίας εκατομμυρίων ευρώ, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιόμετρα επαρχιακών και εθνικών οδών που έχουν αφεθεί στην τύχη τους, δίχως την απαραίτητη συντήρηση, η οποία κοστίζει πολύ λιγότερο από την κατασκευή σύγχρονων οδικών αξόνων, μπορεί να σώσει ζωές, αλλά δεν προσφέρεται για επικοινωνιακή εκμετάλλευση.

Το θέμα παρουσιάζει ομοιότητες με αυτό της εκπαίδευσης των υποψηφίων οδηγών. Η πολιτεία φρόντισε να αυξήσει τα υποχρεωτικά μαθήματα, να προσφέρει και μηχανολογικές γνώσεις στους υποψηφίους, αλλά αδιαφόρησε για την πρακτική εξάσκησή τους στην αντιμετώπιση κρίσιμων καταστάσεων που προκύπτουν στην καθημερινή οδήγηση, όπως το απότομο φρενάρισμα, η αποφυγή εμποδίων κ.α., με την οποία ασχολούνται μόνο ιδιωτικές σχολές ασφαλούς οδήγησης.

Παράλληλα, επιτρέπει σε ανηλίκους που αντιμετωπίζουν το μηχανάκι ως παιχνιδάκι, και ηλικιωμένους με τραγικά αντανακλαστικά να κυκλοφορούν νόμιμα, αποτελώντας δημόσιο κίνδυνο. Ένας ΚΟΚ λοιπόν, όσο αυστηρός κι αν είναι, δε φέρνει την άνοιξη.

Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα

Στην Ελλάδα, αγαπούμε το περιβάλλον, γνωρίζουμε πως κινδυνεύει, αλλά στην πράξη δεν κάνουμε τίποτε για την προστασία του. Αυτά ήταν εν ολίγοις τα συμπεράσματα που προέκυψαν από την έρευνα που διεξήγαγε η V-PRC/ Public Issue σε συνεργασία με τη WWF Ελλάς, με αφορμή την 5η Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος.

Συνδυάζοντας όμως τις δηλώσεις για το περιβάλλον με τα ανάλογα έργα, θα ωθήσουμε και την πολιτική ηγεσία, την οποία θεωρούμε, σύμφωνα με την παραπάνω έρευνα, κυρίως υπεύθυνη για την κατάστασή του, να πράξει το ίδιο. Ειδικότερα, εάν αναζητούμε τους κάδους ανακύκλωσης και τα απορρίμματά μας συσσωρεύονται γύρω τους, οι υπεύθυνοι δε θα μπορούν παρά να μεριμνήσουν για την αύξησή τους. Εάν προτιμούμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς, θα ενδιαφερθούν για την αναβάθμισή τους και την πύκνωση των δρομολογίων. Εάν φροντίζουμε το αστικό πράσινο και τα πάρκα που διαθέτει η πόλη σφύζουν από ζωή, θα αναλάβουν δράση για την προστασία των υπαρχόντων και τη δημιουργία νέων.

Κι αν δεν αφουγκραστούν τον παλμό μας; Χιλιάδες ψήφοι αποδοκιμασίας μπορούν να τους κάνουν να το μετανιώσουν.

Θα ζεις για πάντα στην καρδιά μας

Η Αμαλία βρήκε το κουράγιο να φωνάξει για όσα την έπνιγαν, ακόμη κι όταν έβλεπε το τέλος να πλησιάζει. Αγωνίστηκε για όλους μας, ακόμη κι όταν γι' αυτήν κάθε ελπίδα έσβηνε. Τώρα πια έχει φύγει από κοντά μας, μα όσοι την ταλαιπώρησαν είναι ακόμη εδώ. Της το χρωστάμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε, για να μην τους βρούμε κι αύριο μπροστά μας.