Η πενθήμερη κραιπάλη

Δεν έχει περάσει καιρός από τη μέρα που χρειάστηκε να χυθεί το αίμα ενός νεαρού οπαδού κατά τη διάρκεια επεισοδίων, για να ασχοληθούμε επιτέλους σοβαρά με το φαινόμενο της βίας στον αθλητισμό. Ένας άλλος θάνατος, αυτή τη φορά ενός δεκαοκτάχρονου μαθητή την πρώτη μέρα της πενθήμερης εκδρομής του σχολείου του, μας υποχρεώνει σήμερα να εξετάσουμε τις συνθήκες υπό τις οποίες διεξάγονται οι κατ’ ευφημισμόν εκπαιδευτικές εκδρομές των σχολείων. Αν μη τι άλλο, δεν μπορούμε να περηφανευόμαστε σ’ αυτόν τον τόπο για τα αντανακλαστικά μας.

Στο πλαίσιο λοιπόν των εκπαιδευτικών τους εκδρομών όλα σχεδόν τα σχολεία της χώρας περνούν τα βράδια τους σε νυκτερινά κέντρα διασκέδασης. Άλλωστε, πρώτη προτεραιότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμμετεχόντων μαθητών αποτελεί η διασκέδαση, η οποία βέβαια σταματά κατά την επίσκεψη στα διάφορα αξιοθέατα, δίνοντας τη θέση της στον ύπνο και την ξεκούραση εντός των λεωφορείων. Συχνά πρόκειται για τις μόνες στιγμές ανάπαυσης των παιδιών, καθώς στα δωμάτιά τους, όπως γνωρίζουν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ και ο κ. Τριανταφυλλόπουλος, έχουν πιο ‘ενδιαφέροντα’ πράγματα να κάνουν.

Οι εξαιρέσεις όμως δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί για την ουσιαστική αναβάθμιση των σχολικών εκδρομών. Συγκεκριμένα, κάποιες από αυτές ακολουθούν ένα πλούσιο, εκπαιδευτικού χαρακτήρα πρόγραμμα και θα μπορούσαν να προσφέρουν ακόμη περισσότερα στους μαθητές, εάν συνδυάζονταν με τη σύνταξη ομαδικών εργασιών για όσα γνώρισαν στη διάρκειά τους. Όσον αφορά στην παραβατική και επικίνδυνη συμπεριφορά ορισμένων, η αύξηση του αριθμού των συνοδών, με τη συμμετοχή μελών του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, και η αποφυγή συγκέντρωσης πλήθους σχολείων στην ίδια περιοχή -δόξα τω Θεώ η χώρα διαθέτει πάμπολλες όμορφες γωνιές- μπορούν να συμβάλουν δραστικά στον περιορισμό της.

Κι ο ουρανός, γεμάτος αίμα...

Κατά τη διάρκεια των εργασιών της πρώτης βαλκανικής συνόδου των αρχηγών ΓΕΕΘΑ ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων της Τουρκίας, κ. Γιασάρ Μπουγιούκανιτ, δήλωσε αναφορικά με τις πτήσεις των τουρκικών μαχητικών στο Αιγαίο πως: ‘τα τουρκικά μαχητικά δεν παραβιάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο.’ (sic). Αποδεικνύεται λοιπόν για άλλη μια φορά πως η ελληνική αντίδραση, με τις καθημερινές αναχαιτίσεις, δεν έχει κατορθώσει να συνετίσει τη στρατιωτική ηγεσία της γείτονος, υποχρεώνοντάς την να σταματήσει τις παραβιάσεις.

Εν τω μεταξύ, η Πολεμική Αεροπορία μετρά, από το 1975, 115 νεκρούς πιλότους. Όσον αφορά στις υλικές ζημίες, σύμφωνα με την κυπριακή εφημερίδα ‘Χαραυγή’, το διάστημα αυτό έχουν συντριβεί 197 αεροπλάνα, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων ήταν μαχητικά. Με σημερινές τιμές το κόστος των χαμένων μαχητικών διαφόρων τύπων θα ανερχόταν σε 8.000.000.000 ευρώ. Από την άλλη, καθημερινά τα ελληνικά μαχητικά γράφουν 200-250 ώρες πτήσης, για να αναχαιτίσουν τα αντίστοιχα τουρκικά, επιβαρύνοντας το ελληνικό δημόσιο με τουλάχιστον 1.000.000 ευρώ ημερησίως.

Επομένως, είναι προφανές πως η μέθοδος που ακολουθεί η χώρα μας για την προάσπιση του εθνικού εναέριου χώρου οδηγεί στην απώλεια φιλότιμων νέων πιλότων και κοστίζει πολύ, πάρα πολύ στον Έλληνα φορολογούμενο, δίχως μάλιστα να έχει και τα επιθυμητά αποτελέσματα. Θα συμφωνούσε συνεπώς κανείς με τον Georg Lichtenberg που επεσήμανε ότι: ‘Δεν μπορώ να πω πως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα αν αλλάξουν. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι για να γίνουν καλύτερα τα πράγματα πρέπει ν’ αλλάξουν’.

Ώρα για δράση

Την Κυριακή του Πάσχα, ενώ τα Πάθη του Θεανθρώπου είχαν τελειώσει κι οι χριστιανοί Δύσης και Ανατολής γιόρταζαν το θαύμα της Ανάστασης, στο πολύπαθο Ιράκ ζούσαν την τέταρτη επέτειο της εισβολής των αμερικανικών δυνάμεων στη Βαγδάτη. Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων αυτών ετών περισσότεροι από 60.000 άμαχοι και τουλάχιστον 3.200 Αμερικανοί έχασαν τη ζωή τους, σύμφωνα με την Iraq Body Count (www.iraqbodycount.org).

Οι απώλειες έχουν ως αποτέλεσμα να αλλάζει σταδιακά το κλίμα στις Η.Π.Α. για την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μπους. Το αντιπολεμικό μέτωπο αντιμετωπίζεται σήμερα ευνοϊκά από μεγάλη μερίδα της αμερικανικής κοινής γνώμης, σύμφωνα και με πρόσφατη έρευνα του αμερικανικού περιοδικού Foreign Affairs, και η ενίσχυσή του είναι πιθανότερο από ποτέ να συμβάλει στην αλλαγή των προτεραιοτήτων της και κατ’ επέκταση στην αναθεώρηση της πολιτικής των Η.Π.Α.

Επομένως, ό, τι δεν επετεύχθη πριν τέσσερα χρόνια, παρά τις προσπάθειες ευαισθητοποιημένων πολιτών σε όλο τον πλανήτη, είναι πια εφικτό. Και φυσικά εξαρτάται από εμάς κι όχι από τον πρόεδρο Μπους, εάν οι δρόμοι, οι οθόνες των τηλεοράσεων, το διαδίκτυο θα αντηχούν από αντιπολεμικές φωνές.

Καλή Ανάσταση

Η Ανάσταση, η άνοιξη, η ζωή με τις εκπλήξεις της με έχουν πια πείσει πως το θαύμα είναι πάντα πιθανό. Τις ευχαριστώ που μου επιτρέπουν να αφήνω ανοικτό το παράθυρο στην ελπίδα, όπως κι αν έχουν τα πράγματα. Επιτυγχάνεται αν μη τι άλλο μια κάποια ισορροπία έτσι, μιας και οι τραγωδίες από πολύ νωρίς έχουν φροντίσει να μας αποδείξουν πως μπορούν ανά πάσα στιγμή να κάνουν την εμφάνισή τους. Ας μην το υπενθυμίσουν τουλάχιστον σε κανένα αυτές τις μέρες...