Την Κυριακή του Πάσχα, ενώ τα Πάθη του Θεανθρώπου είχαν τελειώσει κι οι χριστιανοί Δύσης και Ανατολής γιόρταζαν το θαύμα της Ανάστασης, στο πολύπαθο Ιράκ ζούσαν την τέταρτη επέτειο της εισβολής των αμερικανικών δυνάμεων στη Βαγδάτη. Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων αυτών ετών περισσότεροι από 60.000 άμαχοι και τουλάχιστον 3.200 Αμερικανοί έχασαν τη ζωή τους, σύμφωνα με την Iraq Body Count (www.iraqbodycount.org).
Οι απώλειες έχουν ως αποτέλεσμα να αλλάζει σταδιακά το κλίμα στις Η.Π.Α. για την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μπους. Το αντιπολεμικό μέτωπο αντιμετωπίζεται σήμερα ευνοϊκά από μεγάλη μερίδα της αμερικανικής κοινής γνώμης, σύμφωνα και με πρόσφατη έρευνα του αμερικανικού περιοδικού Foreign Affairs, και η ενίσχυσή του είναι πιθανότερο από ποτέ να συμβάλει στην αλλαγή των προτεραιοτήτων της και κατ’ επέκταση στην αναθεώρηση της πολιτικής των Η.Π.Α.
Επομένως, ό, τι δεν επετεύχθη πριν τέσσερα χρόνια, παρά τις προσπάθειες ευαισθητοποιημένων πολιτών σε όλο τον πλανήτη, είναι πια εφικτό. Και φυσικά εξαρτάται από εμάς κι όχι από τον πρόεδρο Μπους, εάν οι δρόμοι, οι οθόνες των τηλεοράσεων, το διαδίκτυο θα αντηχούν από αντιπολεμικές φωνές.
8 σχόλια:
Ο πόλεμος στο Ιράκ είναι χαμένη υπόθεση.Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε για μια νέα ελπίδα μπροστά στην αποσύνθεση των αντιπολεμικών μας ιδεών. Εξαρτάται πραγματικά από εμάς η πορεία του πολέμου? Από ποιά πλευρά?
Η ευαισθητοποίηση της αμερικανικής κοινής γνώμης, που είναι απόλυτα εφικτή σήμερα, θα έχει ως αποτέλεσμα την άσκηση σοβαρής πίεσης στην πολιτική ηγεσία των Η.Π.Α. Οι εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου για τη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων το απέδειξαν.
@ parmenides:
άλλο ρεαλισμός και άλλο υπέρμετρη απαισιοδοξία αγαπητέ...
συμφωνώ πως πολλά δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε,αλλά μπορούμε να επηρεάσουμε περισσότερα από όσα (μας κάνουν να) νομίζουμε.
θεωρώ ότι αυτή η αίσθηση -πεποίθηση;- αδυναμίας που κυριαρχεί είναι παγίδα... και τολμώ να υποστηρίξω ότι μιλώ εκ πείρας.
@ πρασσάς k.
εσύ ξέρεις που αναφέρομαι.
διαφωνώ ωστόσο στο απόλυτα εφικτή... αλλά αυτό είναι μεγάλη συζήτηση.
όντως,κατά την άποψη μου,η πολιτική της εκάστοτε κυβερνήσεως εξαρτάται κατά πολύ από τη διάθεση των τόσο πολύτιμων ψηφοφόρων της -καθώς και από το πόσο περιθώριο έχει ακόμα να τους αποπροσανατολίσει πριν ραγίσει ανεπανόρθωτα το γυαλί...:)
...όπως λέει άλλωστε και ο ποιητής,"it starts with one,then it goes on to two and three".
Σεβαστή η γνώμη σου και τη δέχομαι. Είμαι απαισιόδοξος βέβαια εξ'αιτίας της πραγματικότητας. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν πιστεύω πραγματικά να σταματήσει ομαλά ο πόλεμος.
Την εβδομάδα πριν το Πάσχα το περιοδικό Newsweek κυκλοφόρησε ένα έξτρα τεύχος αφιερωμένο στους Αμερικανούς στρατιώτες που έχουν χάσει τη ζωή τους στο Ιράκ. Όλο το τεύχος ήταν γεμάτο αποσπάσματα από γράμματα που είχαν στείλει στους συγγενείς τους και τους φίλους τους οι στρατιώτες αυτοί πριν σκοτωθούν. Διάβαζες δηλαδή 3-4 γράμματα, όλο περιγραφές για την άγρια κατάσταση στο "μέτωπο" και ευχές για σύντομη επιστροφή, και ξαφνικά έμπαινε το σχόλιο για το πώς και πότε σκοτώθηκε ο κακομοίρης. Μερικά ήταν παιδιά μικρά, 18-19 χρονών, άλλοι μεγαλύτεροι με οικογένειες. Μιλάμε ότι σπάραζε η καρδιά σου. Αν νιώθω έτσι εγώ που είμαι εντελώς έξω από το παιχνίδι, φαντάζομαι τι αντίκτυπο θα έχει το περιοδικό αυτό στην Αμερική. Προβλέπω να επαναλαμβάνεται η ιστορία του Βιετνάμ, γιατί ως γνωστό, κανείς δεν μαθαίνει από το περασμένα και όλοι κάνουν (κάνουμε) τα ίδια λάθη.
Πράγματι συγκλονιστικό το τεύχος του Newsweek... Λυπάμαι ιδιαίτερα για όσους Αμερικανούς βρέθηκαν στο Ιράκ, για να προσφέρουν καλές υπηρεσίες στο λαό του, και άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή.
Αν τολμά το holywood ας κάνει μια ταινία για 'τα γράμματα από το Ιράκ'. Όχι μετά από 50 χρόνια, αλλά εδώ και τώρα. Μήπως και ληφθούν έστω κι αργά μέτρα ουσιαστικά για την ειρήνη στην περιοχή...
Πράγματι, έστω μια καθυστερημένη επέμβαση είναι απαραίτητη. Νόου μορ ντεντ μπάντις.
Δημοσίευση σχολίου