Κυριακή 27 Μαΐου 2007

Carpe diem

Από χθες, που αυξήθηκε ουσιαστικά ο ελεύθερός μου χρόνος, νομίζω πως νιώθω, όπως ο τυχερός του τζόκερ, δυνατός, με μεγαλύτερο φάσμα επιλογών, και αγχωμένος, επειδή θέλω να προβώ στις καλύτερες. Με δεδομένα τα παραπάνω, το βλέμμα μου συνάντησε σήμερα το πρωί μια νεαρή ελιά και με υποχρέωσε να θυμηθώ πως εκείνη θα στέκει εκεί και θα παρακολουθεί τη δική μου ζωή, τη ζωή των παιδιών μου -τρόπος του λέγειν- κι αυτήν των δικών τους παιδιών, ήρεμη κι αμέριμνη. Carpe diem λοιπόν...

Υγ1: Προτάσεις για την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου είναι ευπρόσδεκτες.

Υγ2: Επειδή δεν είμαι σίγουρος πώς ακριβώς νιώθουν όσοι κερδίζουν το τζόκερ, μήπως θα ήθελε κανείς να μου χαρίσει κάνα δις, για να μελετήσω το θέμα; Θα του είμαι υπόχρεος για τη χαρά της γνώσης που θα μου προσφέρει... :)

Παρασκευή 11 Μαΐου 2007

Για δυο παπούτσια πάνινα;

Αφού είδαμε ξανά και ξανά στις τηλεοράσεις μας τα αυτοκίνητα ανυποψίαστων πολιτών να πυρπολούνται έξω από τη Φιλοσοφική Σχολή της Θεσσαλονίκης, πληροφορηθήκαμε την Τετάρτη πως συνελήφθη και προφυλακίστηκε ένας νεαρός φοιτητής, που κατηγορείται για συμμετοχή στα εν λόγω επεισόδια, επειδή, όπως υποστηρίζει τουλάχιστον η πανεπιστημιακή κοινότητα, έτυχε εκείνη τη μέρα, την 5η Μαΐου, να φορά τα ίδια πράσινα πάνινα παπούτσια με έναν από τους κουκουλοφόρους που πρωταγωνίστησαν στις καταστροφές.

Σε κάθε περίπτωση πάντως οι μέχρι τώρα επιδόσεις της ΕΛ.ΑΣ. στον τομέα αυτό ικανοποιούν μόνο τους διαβόητους ταραξίες, που απολαμβάνουν το ‘σπάω, καίω και ξεφεύγω’ πεπεισμένοι πως θα παραμείνουν στο απυρόβλητο. Όλοι οι υπόλοιποι, αδίκως κατηγορούμενοι και ταλαιπωρούμενοι νέοι και φιλήσυχοι πολίτες, δυσφορούν με την παρούσα κατάσταση και δυσκολεύονται να κατανοήσουν πως, παρά τη ραγδαία εξέλιξη των τεχνικών μέσων που προορίζονται για τις υπηρεσίες ασφαλείας και τη μακρά εθνική και διεθνή εμπειρία στην αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, αδυνατεί η Ελληνική Αστυνομία να αποκαλύψει το πρόσωπο των κουκουλοφόρων και να τους παραδώσει στη δικαιοσύνη.

Παρασκευή 4 Μαΐου 2007

Για ποιον δε χτυπάει ποτέ η καμπάνα...

Μετά τη δημοσίευση της έκθεσης για τον πόλεμο στο Λίβανο στις αρχές της εβδομάδας, χιλιάδες συμπατριώτες του Ισραηλινού πρωθυπουργού, κ. Εχούντ Ολμέρτ, πυκνώνουν καθημερινά τις τάξεις των επικριτών του, που ζητούν την παραίτησή του και προσεγγίζουν πια το 73% των Ισραηλινών. Ακόμη και μέλη της κυβέρνησης και του κόμματός του κάλεσαν τον κ. Ολμέρτ να παραιτηθεί.

Η εν λόγω έκθεση συντάχθηκε από ελεγκτική επιτροπή που διόρισε ο ίδιος ο Ισραηλινός πρωθυπουργός στα τέλη του περασμένου Αυγούστου με αποστολή να ελέγξει τους πολιτικούς και στρατιωτικούς χειρισμούς της ισραηλινής ηγεσίας κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Λίβανο το καλοκαίρι του 2006. Σ’ αυτήν καταλογίζονται ευθύνες στον πρωθυπουργό, που κατηγορείται μεταξύ άλλων ότι ξεκίνησε τον πόλεμο πολύ βιαστικά, δίχως ένα αναλυτικό σχέδιο, στον υπουργό Άμυνας και τον πρώην αρχηγό του επιτελείου, ενώ επισημαίνεται πως οι αποφάσεις που ελήφθησαν κατά το σχεδιασμό και την υλοποίηση των πολεμικών επιχειρήσεων ‘χαρακτηρίζονταν από τα πιο σοβαρά λάθη’. ‘Επιρρίπτουμε την ευθύνη για αυτά τα λάθη στον πρωθυπουργό, τον υπουργό Άμυνας και τον πρώην αρχηγό επιτελείου’ δήλωσε μάλιστα ο δικαστικός που ηγήθηκε της έρευνας.

Επιστρέφοντας στα καθ’ ημάς και εξετάζοντας τη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου, φοβάμαι πως θα διαπιστώσουμε ότι δε βρέθηκε ποτέ ελεγκτικός μηχανισμός που να προσάψει τόσο σοβαρές κατηγορίες σε εν ενεργεία πρωθυπουργό. Κι ας έχουμε ζήσει, από τη μεταπολίτευση και μετά, πολιτικά σκάνδαλα, οικονομικά εγκλήματα, στρατιωτικά ατοπήματα. Κι ας γιορτάζουμε κάθε καλοκαίρι, επί 32 συναπτά έτη, την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Οι ταγοί αυτής της χώρας έχουν, όπως φαίνεται, ειδικευθεί στην απόσειση ευθυνών και έχουν κατορθώσει να εξασφαλίσουν κατά το μάλλον ή ήττον την ατιμωρησία τους. Μοιραία πλήθος απλών πολιτών προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να τους μιμηθεί…