Για ποιον δε χτυπάει ποτέ η καμπάνα...

Μετά τη δημοσίευση της έκθεσης για τον πόλεμο στο Λίβανο στις αρχές της εβδομάδας, χιλιάδες συμπατριώτες του Ισραηλινού πρωθυπουργού, κ. Εχούντ Ολμέρτ, πυκνώνουν καθημερινά τις τάξεις των επικριτών του, που ζητούν την παραίτησή του και προσεγγίζουν πια το 73% των Ισραηλινών. Ακόμη και μέλη της κυβέρνησης και του κόμματός του κάλεσαν τον κ. Ολμέρτ να παραιτηθεί.

Η εν λόγω έκθεση συντάχθηκε από ελεγκτική επιτροπή που διόρισε ο ίδιος ο Ισραηλινός πρωθυπουργός στα τέλη του περασμένου Αυγούστου με αποστολή να ελέγξει τους πολιτικούς και στρατιωτικούς χειρισμούς της ισραηλινής ηγεσίας κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Λίβανο το καλοκαίρι του 2006. Σ’ αυτήν καταλογίζονται ευθύνες στον πρωθυπουργό, που κατηγορείται μεταξύ άλλων ότι ξεκίνησε τον πόλεμο πολύ βιαστικά, δίχως ένα αναλυτικό σχέδιο, στον υπουργό Άμυνας και τον πρώην αρχηγό του επιτελείου, ενώ επισημαίνεται πως οι αποφάσεις που ελήφθησαν κατά το σχεδιασμό και την υλοποίηση των πολεμικών επιχειρήσεων ‘χαρακτηρίζονταν από τα πιο σοβαρά λάθη’. ‘Επιρρίπτουμε την ευθύνη για αυτά τα λάθη στον πρωθυπουργό, τον υπουργό Άμυνας και τον πρώην αρχηγό επιτελείου’ δήλωσε μάλιστα ο δικαστικός που ηγήθηκε της έρευνας.

Επιστρέφοντας στα καθ’ ημάς και εξετάζοντας τη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου, φοβάμαι πως θα διαπιστώσουμε ότι δε βρέθηκε ποτέ ελεγκτικός μηχανισμός που να προσάψει τόσο σοβαρές κατηγορίες σε εν ενεργεία πρωθυπουργό. Κι ας έχουμε ζήσει, από τη μεταπολίτευση και μετά, πολιτικά σκάνδαλα, οικονομικά εγκλήματα, στρατιωτικά ατοπήματα. Κι ας γιορτάζουμε κάθε καλοκαίρι, επί 32 συναπτά έτη, την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Οι ταγοί αυτής της χώρας έχουν, όπως φαίνεται, ειδικευθεί στην απόσειση ευθυνών και έχουν κατορθώσει να εξασφαλίσουν κατά το μάλλον ή ήττον την ατιμωρησία τους. Μοιραία πλήθος απλών πολιτών προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να τους μιμηθεί…