Οι πυρκαγιές έφεραν την καταστροφή και πήραν μαζί τους την εμπιστοσύνη μας στην πολιτεία και τους μηχανισμούς της. Καθώς η χώρα μετρά τις πληγές της, μας κυριεύει μοιραία θλίψη και οργή για όλα όσα έγιναν, για όλα όσα δε θα γίνουν, για τις πληγές που θα μείνουν ανοικτές, για τα λάθη που δε θα γίνουν μάθημα...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
δυστυχως ετσι ακριβως ειναι... ζωες εγιναν ολοκαυτωμα κι ομως, δεν πιστευω οτι κυβερνωντες, κυβερνησαντες και κυβερνησωντες θα καταλαβουν πολλα παραπανω απο χαμενες ψηφους. μακαρι να τους αδικω.
snd07 διάβαζα ένα απόσπασμα στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία που έλεγε: "Κάποτε, στις εκλογές ψήφιζαν και τα δέντρα. Πάει, "κάηκαν" αυτές οι ψήφοι".
Aς ελπίσουμε τουλάχιστον πως θα χάσουν πολύ περισσότερες ψήφους σε τρεις εβδομάδες, ώστε να υποχρεωθούν εκόντες άκοντες να αλλάξουν τακτική...
Είναι λυπηρό και ειρωνικό ταυτόχρονα, μα η αλήθεια είναι πως τα λάθη δε θα γίνουν μάθημα... γιατί πρέπει να είσαι ώριμος για να μάθεις, κι αυτού του είδους η ωριμότητα δεν συμβαδίζει με την ηλικία... Πρόκειται σε τελική ανάλυση για τη στάση που έχει ο καθένας μας απέναντι στην ίδια τη ζωή. Κρίμα που μερικοί άνθρωποι δεν ωριμάζουν ποτέ...
Το φοβερό είναι οτι οι πολίτες ανέκαθεν δεν υπολόγιζαν στο κράτος. Όποιον και να ρώταγες πριν την καταστροφή, όλοι (ή σχεδόν όλοι, υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις) θα σου απαντούσαν οτι δεν έχουν εμπιστοσύνη στο κράτος. Στις διαδικασίες και στους θεσμούς τους. Στην εξυπηρέτηση και την προστασία ως προς τον πολίτη. Αυτή τη φορά όμως, που η καταστροφή έφτασε μέσα από τις πόρτες μας συνειδητοποιήσαμε οτι υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας. Πιστεύω οτι καταλάβαμε με τον πλέον μακάβριο τρόπο ΤΙ πρέπει να κάνει ένα οργανωμένο κράτος που είναι σχεδιασμένο να εξυπηρετεί τον πολίτη που το στηρίζει. Και ξαφνικά αρχίσαμε όλοι να απαιτούμε. Όσο δεν απαιτήσαμε ποτέ. Τώρα όμως; Ήταν αργά... Που είμασταν πριν;
Το παράλογο είναι πως όλοι τα ξέρουμε και όλοι τα συντηρούμε τα φαινόμενα αυτά. Και το χειρότερο είναι αυτό που λες στο τέλος. Τα λάθη που δε θα γίνουν μάθημα..
Ήταν μια ανομολόγητη καταστροφή, που ξάφνιασε τους πάντες. Οι φωτιές δεν σβήνουν τόσο εύκολα.Πυροσβέστες, πιλότοι αεροσκαφών και ελικοπτέρων,αστυνομικοί,οι οποίοι δώσανε τον καλύτερο τους εαυτό, το ξέρουνε καλά αυτό.
Αυτό που με προβλημάτισε τις μέρες που πέρασαν (και ελπίζω να μην ξαναγυρίσουν!) είναι οι κινήσεις του κρατικού μηχανισμού ΜΕΤΑ την καταστροφή.
Η χώρα κηρύχτηκε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.Πόσοι όμως από τους τοπικούς κρατικούς μηχανισμούς ξέρανε τι σημαίνει αυτό;
Κανένας δεν ήταν εκεί να βοηθήσει τους ανθρώπους που είδαν όλη τους τη ζωή να γίνεται να στάχτη. Πού είναι οι καταυλισμοί αστέγων;Οι άνθρωποί χωρίς νερό και φαγητό γυρνούσανε πανικόβλητοι.
Υπάρχουν σχέδια σε κάθε δήμο και νομαρχία για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστροφών (τα οποία τα έχω δει και είναι αρκετά συγκεκριμένα και δραστικά). Γιατί κανείς δεν τα έβαλε σε εφαρμογη;;;
Υπάρχουν κάποιοι που έχουν σπουδάσει τη διαχείριση φυσικών καταστροφών. Γιατί δεν βάζουμε αυτούς επικεφαλείς των αρμόδιων φορέων αλλά κοματικοποιούμε αυτές τις υπηρεσίες και βάζουμε αγράμματους με "μπάρμπα στην Κορώνη"; Για να κλαίνε τώρα 64 οικογένειες τους νεκρούς τους και να προσπαθεί ένα ολόκληρο έθνος να συνέλθει από έναν ακήρυχτο πόλεμο...
Η αναξιοκρατία αποτελεί γενεσιουργό αιτία της αναξιοπιστίας και στον τόπο μας. Όσο λοιπόν θα υπάρχουν πρόθυμοι να 'βολευτούν' και θα είναι εφικτό να ικανοποιηθούν, δε θα μπορούμε να εμπιστευθούμε απόλυτα το ελληνικό κράτος, παρά μόνο να ελπίσουμε πως δε θα λείψουν ποτέ από αυτό άνθρωποι με φιλότιμο.
diavaste auto:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=754150
Δημοσίευση σχολίου